สวัสดีชาวบล็อกเกอร์ ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวก่อนเลย เราชื่อว่า"หญิง" อายุ "20" ปีแล้ว ตอนนี้เรียนอยู่ที่ "สถาบันเทคโนโลยีไทย-ญี่ปุ่น" ชั้นปีที่ 2 และกำลังจะจบในเดือนนี้
ความคิดทีี่อยากจะเล่น Blogger ก็เพราะ Blogger ก็คล้ายกับไดอารี่ละมั้ง บางคนถามว่า แล้วทำไมไม่ไปเขียนไดอารี่แทนล่ะ คงจะเป็นเพราะเหงาล่ะมั้ง บางที่เรื่องบางเรื่องเราก็อยากจะแชร์ความรู้สึกให้กับคนที่เราไม่รู้จัก ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าได้บ้าง เหมือนกับการระบายอารมณ์อย่างหนึ่ง และบางที เรื่องราวและชีวิตของเราอาจจะช่วยเป็นกำลังใจให้กับใครอีกหลายๆคนที่กำลังรู้สึกเหมือนกันก็ได้ ใครจะไปรู้..
เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ ช่วงนี้เรารู้สึกท้อแท้กับการเรียนมากเลย แม้ว่าสาขานี้จะเป็นสาขาที่เราชอบมากตั้งแต่ ม.4 พอเราได้เข้ามายืนที่จุดๆนี้จริงๆ เรากลับพบว่า มันไม่ใช่สิ่งที่เราเคยฝันไว้เลย เราไม่ชอบที่จะมานั่งเขียนโค้ด ทำโปรแกรม แต่เราชอบการออกแบบมากกว่า หรือตอนเราเข้ามาเราอาจจะแปลความหมายของเทคโนโลยีมัลติมีเดียผิด เรามีความรู้สึกว่าเราเรียนมา2ปีแล้ว แต่เราไม่สามารถที่จะทำอะไรออกมาเป็นชิ้นเป็นอันได้เลย ไม่ว่าจะเป็นการออกแบบเว็บ การเขียนแอพ การทำอาฟเตอร์เอฟเฟ็ค โฟโต้ช็อป อิลาส ถึงแม้ว่าที่สถาบันจะสอน แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่ามันไม่พอ เพราะหนึ่งสัปดาห์มีเรียนแค่ 3 ชั่วโมง แถมใน 1 เทอมต้องเรียนคละกันอีก และถามว่าแล้วอย่างอื่นล่ะเรียนอะไร วิชาที่เหลือก็เป็นวิชาทั่วๆไป ไม่ว่าจะเป็นพวกโค้ดต่างๆเอย ภาษาเอย อินเตอร์เน็ตเอย เป็นต้น จากที่อ่านมาบางคนคิดว่าก็ดีแล้วนี่ จะได้เรียนรู้ไปหลายๆอย่าง เราก็ได้แต่คิดอยู่ในใจว่า มันจะดีจริงเหรอ ? อย่างวิชาที่เพิ่งเรียนในตอนนี้คือการเขียนแอพแอนดรอยด์ ซึ่งเวลาเรียนน้อยเกินไป สอนแค่พื้นฐานต่างๆ แต่เวลาสั่งงาน สั่งเป็นโปรเจคใหญ่ไปตามกลุ่มเป้าหมายนั้นๆ ซึ่งสิ่งที่อ.นั้นสอนมันไม่เพียงพอเลยสำหรับการทำ แต่เราก็เข้าใจกับเรื่องเวลามีจำกัด แต่บางที่พอถามคำถามให้อ.อธิบาย กลับได้คำตอบที่ว่า "ไปเปิดgoogleสิ " เห้ออ อีกอย่างบางทีเราก็ไม่ค่อยเข้าใจเวลาอ.สั่งงาน จะต้องสั่งตอนที่จะใกล้สอบและสั่งพร้อมๆกันด้วยนะ
และสิ่งที่ได้ยินมาจากรุ่นพี่ เวลาไปสัมภาษณ์หาสถานที่ฝึกงาน สิ่งแรกที่เค้าคงจะถามเลยว่าคุณทำอะไรได้บ้าง เราก็คงจะบอกว่าที่มหาลัยสอนอะไรไปบ้าง แล้วเค้าถามว่าคุณถนัดหรือเก่งอะไรที่สุดล่ะ เราก็คงจะตอบยาก ถึงแม้บางวิชาเราจะชอบแต่ก็ไม่ได้หมานความว่าจะเก่ง ตอนเรียนว่าท้อแล้ว แต่ที่ท้อยิ่งกว่าคือตอนเรียนจบและทำงาน อนาคตมันเหมือนจะค่อยๆริบหรี่ลง
ตอนนี้เราพูดได้เต็มปากเลยว่าเราเกียจระบบการศึกษาของประเทศไทย เกลียดทัศนคติ วัดค่าคนด้วยใบปริญญาและเงิน สอบเพื่อผ่านไม่ใช่เพื่อเรียนรู้
เพราะอย่างนี้ ถึงทำให้เรามีความคิดอยากจะไปเรียนภาษา และปริญญาตรีที่ต่างประเทศ
แต่อุปสรรคที่โผล่ขึ้นมาขวางก็คือ "เงิน!!" ซึ่งเงินนี่แหละเป็นปัจจัยหลักเลย ที่จะทำให้เราไปไม่ได้ ในเมืาออยากไปจริงๆก็คงต้องลองกู้กับธนาคาร ก็ต้องรอดูอีกทีว่าจะผ่านหรือไม่ผ่านกันต่อไป
อนาคตของเรา ไม่มีใครจะมากำหนดได้หรอกนอกจากตัวเราเอง ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเปลี่ยนมันหรือเปล่า เท่านั้นเอง จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง สู้ไปพร้อมกันนะ ❤❤
ปล. เราไม่ว่าหรอกถ้าใครจะว่า ความคิดนี้มันไร้สาระ ไม่คุ้มค่า เป็นความคิดเด็กๆ เพราะแต่ละคนต่างคิดไม่เหมือนกัน บางทีเรืาองเล็กสำหรับคุณอาจจะเป็นเรื่องที่หนักหนาสำหรับเขาก็ได้
แล้วเจอกัน See you ...✋
